Keuze van het schip

De keuze was op papier al gevallen op een Moody Marksman 47, qua indeling ideaal voor ons gezin. Grote achterkajuit, 2 hutten met 2 stapelbedden voorin, veilige diepe kuip en enorm veel ruimte, een stoer en sterk schip met een zeewaardige inrichting en relatief betaalbaar. We zijn in september 2006 een weekend naar Southampton gegaan en daar deze Moody, andere Moody's, andere Rassey’s, Oysters, Taswell en Benetau’s bekeken (laddertje op, laddertje af). De Moody Marksman bleef het ultieme schip voor ons, maar de staat van het schip dat in Southampton te koop stond was matig. Lang leve internet… we kwamen erachter dat in de USA ook een Marksman 47 te koop stond. Na het maken van een paar sommetjes (dollar daalde al lekker), email wisselingen en bekijken van veel foto’s leek dit een goed schip te kunnen zijn. Wat het helemaal makelijk maakte was het feit dat dit een Engels schip was, welke in Ft.Lauderdale zijn reis was gestopt. Ook de BTW was (aantoonbaar) betaald in de EEG.

Martin besluit begin oktober af te reizen naar Florida. Aangezien het nu vooral om de staat van de boot gaat, hoef ik niet perse mee. Boris zal meegaan om mee te kijken. Vlak voor vertrek komt er nog bijna roet in het eten. De moeder van Boris is ernstig ziek, dus Boris besluit toch om thuis te blijven. Ook bij ons rommeld het. De avond voor het vertrek naar Florida, is Ties wel erg benauwd  en ga ik toch maar naar de huisartspost. We kunnen in het ziekenhuis blijven omdat het zuurstofgehalte in zijn bloed te laag is. Uiteindelijk blijf ik 3 dagen met hem in het ziekenhuis. Gijs en Meike kunnen gelukkig bij opa en oma logeren. Goos staat met twijfel en een dubbel gevoel op het vliegtuigveld en vertrekt. 
Het schip is in prima staat en de boot wordt gekocht. Voor Howard (de verkopende partij) is het een emotionele verkoop. Zijn droom om over de wereldzeeën te varen wordt niet door Judy (zijn vrouw) gedeeld. Hij is genoodzaakt de boot te verkopen, maar wil eigenlijk geen afscheid nemen. De aankoop verloopt hierdoor moeizaam. De makelaar van Howard is gelukkig een geschikte vent die ons enorm helpt. In december 2006 is de koop rond en de boot wordt in januari 2007 via de firma Sevenstar in IJmuiden afgeleverd.  Het feest kon beginnen.

De Droom werd echt!

 

Ervaring onderweg

Nu we al enige tijd onderweg met de Walrus kunnen we de keus voor het schip enkel bevestigen. De degelijkheid, uitrusting, layout en ruimte zijn erg geschikt gebleken zowel op zee als voor anker/in de haven. Alles functioneert nog steeds prima en we komen eigenlijk geen problemen tegen. Alle werk van te voren werpt zijn vruchten af en als er iets is hebben we de onderdelen gelukkig bij ons.

Wat we al wisten klopt; hier een onderdeel zoeken kost veel meer tijd dan in Nederland als ze het al hebben. Je ziet ook de eerste bijboot upgrade's al voorbij komen en dan is de keuze hier veel minder en duurder, terwijl in Nederland je op bijvoorbeeld marktplaats.nl er in om komt.

Ook plezierig is de relatief hoge snelheid. We lopen op tochten gemiddeld 7 knopen en dat is voor een zeilboot, zeker gezien wat we meesjouwen aan spullen, water en diesel, relatief snel. Je kan daardoor het aantal nachttochten beperken, al merken we nu meer en meer dat een nachtje doorzeilen erg effectief is. De nachtelijke uren geven als het ware gratis mijltjes.

Als we al eens dromen over een ander schip is het enige wat de moeite waard zou zijn een schip waar je, bij wijze van spreken, zo het strand mee op kan varen. Dan kom je al snel bij de Franse aluminium cruisers terecht als Ovni, Garcia Passoa of Allures. Jammer ook dat die Franse boten er van binnen uitzien als een goedkope Ikea. Misschien toch ooit zelf eens iets laten bouwen. Een aluminium Bill Dixon? Een Stadship of Bestevaer?

Voorlopig zijn we vooral erg tevreden met de Walrus!

(last update: 11 junii 2009)